# wstecz #

Stare Drawsko

Wieś ta położona na li­czącym ok. 60 m szerokości przesmyku dwóch wymienionych nazywała się dawniej Drahim. 

Warowna osada już w za­mierzchłym średniowieczu strzegła szlaku solnego z Wielkopolski do Kołobrzegu. Drewniany grodek w XII w. był najbardziej na północ wy­suniętą częścią Wielkopolski. 

W 1291 r. osada została nadana zako­nowi templariuszy, a w 1307 r. po likwidacji tego kontrowersyjnego zakonu przeszła w ręce joanitów, którzy podjęli budowę zamku. To właśnie joanici zorganizowali mennicę fałszywych monet produkowanych w takich ilo­ściach, że wpuszczenie ich w obieg pogorszyło znacząco sytuacje eko­nomiczną w tej części Europy. Krótko potem osada została zagrabiona przez Brandenburczyków, przegnanych później przez Kazimierza Wiel­kiego, który wzniósł tutaj okazały zamek - strażnicę graniczną. 

Od 1407 r. zamek stał się siedzibą starostów polskich. W 1422 opa­nowali go na krótko Krzyżacy. Zaś w 1657 r. spalili go częściowo Szwe­dzi. Za czasów polskiego panowania funkcje starostów drahimskich pełnili przedstawiciele znamienitych pomorskich i wielkopolskich ro­dów - Ostrorogów, Golców, Czarnkowskich, Żarnowskich, Potockich.

W 1668 r. zamek przeszedł ponownie w ręce brandenburskie, tym razem jako zastaw za niespłacone długi będące wynikiem pomocy udzielonej Polsce w walce z potopem szwedzkim za panowania Jana Kazimierza. Potężna warownia została zniszczona w wyniku wojny sied­mioletniej (1756-63), jaką toczyły Prusy z Rosją. Zniszczenia były tak wielkie, że po zmianie granic jaka miała miejsce w wyniku l rozbioru Polski w 1772 r., odbudowa zamku okazała się nieopłacalna. 

Dziś monumentalne ruiny zlokalizowane na wzgórzu wznoszącym się 20 m ponad taflę jezior są jedną z największych atrakcji Pojezierza Draw­skiego. Zachowały się mury kurtynowe wysokości do 12 m i grubości do 1,5 m, oraz studnia na dziedzińcu. W obrębie ruin jeden z ładniej­szych punktów widokowych na jez. Drawsko i Żerdno, a przy parkingu ciekawa ekspozycja obrazująca dzieje Drahimia i zamku.

Swój początek ma tutaj także ścieżka przyrodni­cza prowadząca do jez. Prosino (długość 16,5 km, czas przejścia -cały dzień). Nie­daleko znajdują się ponadto dwa grodziska datowa­ne na VII-IX w.

W samej wsi warto jeszcze zo­baczyć pochodzą­cy z 1870 r. filialny, jednonawowy kościół pod we­zwaniem Wszyst­kich Świętych, wzniesiony z ka­mieni łamanych i cegły na miejscu starszego kościoła z XIII w. 

Bazę turystyczną tworzy kilka ośrodków wczasowych, pole namiotowe i wy­pożyczalnia sprzętu pływającego.