# wstecz #
Wieś należy do najstarszych na ziemi choszczeńskiej. Osadnictwo tutejsze rozpoczęło się od epoki kamiennej (znaleziska archeologiczne). Na przełomie XIII/ XIV w. została zajęta przez Brandenburgię. Pierwszy raz wzmiankowana jest 1337 r. w „księdze ziemiańskiej" margrabiego Ludwika Starszego. W XIV wieś liczyła 60 łanów gruntu i należała do rodziny Guntersberg, a późniejszych latach przeszła w ręce rodu von Wedel. W XV w. powstał kościół.
Podczas wojny trzydziestoletniej (1618-48) w lipcu 1627 r. doszło w okolicy do potyczki wojsk cesarskich z protestantami. Kilka lat później wieś została zniszczona doszczętnie. Oddziały katolickie spaliły wieś.
Przez długi czas przechodziła tędy granica polsko-brandenburska. 14 sierpnia 1655 przez Barnimie przejeżdżał król szwedzki Karol Gustaw, a 17 września 1657 r. w pogoni za Szwedami przez most na Drawie przeszła kawaleria Stefana Czarneckiego w sile około 4000 ludzi i od tej pory most nosi nazwę „mostu polskiego".
Aż do początków XVIII w. nie było we wsi siedziby szlacheckiej. Klasyfikacja gruntów z lat 1718-19 wymienia dwie siedziby szlacheckie. Około 1800 r. obie części majątku skupiły się w rękach Wedlów, którzy wkrótce potem sprzedali je właścicielowi pobliskiego Niemieńska landratowi Achatzowi Wilhelmowi Augustowi von Waldow.
Najprawdopodobniej to z jego inicjatywy założono ozdobny park krajobrazowy wokół wznoszonego pałacu i nad wschodnim brzegiem Drawy. W jego obszar wkomponowano pojedyncze drzewa (dęby i lipy) wchodzące w skład pierwotnej Puszczy Drawskiej. W 1821 r. w wyniku regulacji granic posiadłości ziemskich i chłopskich powiększono obszar majątku. W 1856 r. liczył on 9076 mórg ziemi. Nastąpiła też rozbudowa założenia dworsko-pałacowego. W 1929 r. majątek liczył 2415 ha gruntów, w tym 550 ha pól, 50 ha łąki, 1702 ha lasów i 113 ha nieużytków.
Po II wojnie światowej majątek uległ parcelacji pomiędzy rolników-osadników, a tereny parkowe i leśne przejął Skarb Państwa. Po 1947 r. pałac został zniszczony przez żołnierzy radzieckich a następnie rozebrany. Pozostała jedynie oficyna pełniąca do dziś funkcje mieszkalne.
Park naturalistyczny o powierzchni 7,02 ha, mimo zaniedbania należy do najciekawszych w tej części województwa. Kompozycja przestrzenna została zdewastowana, ale nadal jest czytelna. Rośnie tu wiele licznych drzew pomnikowych i ozdobnych, takich jak tulipanowiec amerykański", choina kanadyjska, buk purpurowy, świerk kłujący, lipa drobnolistna i liczne okazałe dęby szypułkowe (do 5,4 m obw.), pamiętające czasy pierwotnej Puszczy.
Na przeciwległym (prawym) brzegu znajdowała się leśna część parku połączona z założeniem pałacowym drewnianym mostkiem. Miejsce to objęto ochroną tworząc ścisły rezerwat „Dębina". Obecnie planowana jest rewaloryzacja parku i uczynienie z niego ośrodka edukacji przyrodniczej DPN. Na obrzeżach parku znajdują się zdewastowane obiekty dawnego folwarku - stodoła, magazyny, silos.
Późnogotycki kościół parafialny Najświętszego Serca Pana Jezusa powstał ok. 1500 r. w miejscu wcześniejszego obiektu drewnianego. Ta przysadzista budowla wzniesiona została z kamienia polnego, oszkarpowana i otynkowana. Absydę i przedsionek dobudowano w 1900 r. Drewnianą wieżę krytą gontem wybudowano w XVIII w. Obecnie jest poddawana zabiegom konserwatorskim. We wnętrzu renesansowy ołtarz główny (1608 r. ), ambona z malowanymi postaciami ewangelistów (ok. 1600 r. ), barokowa płyta nagrobna jednego z pastorów, neogotycka chrzcielnica, neorenesansowy prospekt i empora organowa z XIX w.